Ook in mijn hoofd is het mistig en het voelt alsof het met watten is gevuld. De hele winter ontsprong ik de dans van griep, verkoudheid en hoest, maar net nu de lente zich voorzichtig aankondigt, ben ik aan de beurt.
Enkele dagen geleden koesterde ik mij nog in het lentezonnetje op het bankje voor ons huis. Wellicht toch nog een beetje te winderig, want de dag erna begon de keelpijn die nu overgegaan is in snotteren en hoesten.
Het ziet er naar uit dat de mist niet optrekt vandaag, de zon laat zich niet zien en de paarse krokussen houden uit protest hun bloemetjes gesloten.
Op radio Bleue Creuse geeft de deskundige " Jardinier " opgewekt zijn adviezen en tips aan de bellende luisteraars. De Fransen zijn alweer druk in de weer met de voorbereidingen voor hun groentetuin, voor menigeen een prestige kwestie en hier in de Creuse ook vaak een economische noodzaak.
Een beetje Fransman heeft een groentetuin, ook in de stad, al is er maar een klein stukje grond.
In ons dorp zijn wij een uitzondering, want wij hebben geen groentetuin meer. Enkele jaren hebben wij gepoogd er iets van te maken, maar geen van beiden zijn echte tuiniers. Verder dan wat spercieboontjes, tomaten, aardbeien, aardappelen en bietjes zijn we niet gekomen. Omdat wij niet de ambitie en zelfdiscipline hebben om dagelijks in de tuin te werken, nam het onkruid telkens de tuin over.
Nu is het zo dat wij meegenieten van de groenten van onze buren, die zelf altijd teveel hebben. Daar tegenover verlenen wij weer andere hand- en spandiensten, zoals transport naar het ziekenhuis, hulp met de computer, het betegelen van een douche enzovoort. Een mooi natuurlijk evenwicht.
Ondanks de mist, besluit ik op deze eerste lentedag een stukje te gaan wandelen. Het is niet koud en de eerste tekenen van de lente zijn al wel zichtbaar en voelbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten